Galiba en iyisi bağımsız, kimseye ihtiyacı olmayan bir birey olabilmek. Öte yandan, başkalarıyla anlamlı bir bağ kurmayınca hayat yavan hale geliyor. Dolayısıyla aşırı bireysellik tuzağına da düşmemek gerekiyor. Zor bir denklem. Her meselede olduğu gibi ölçü burada da önemli galiba. Ama işte elimizde terazi yok, gönül ferman dinlemiyor.
Hocam burada aslında bağ kurarken nereden hatta ne kadar yakından baktığımıza dikkat etmemiz gerektiğini vurgulamak istedim. Fakat sizin söylediğiniz kısımda da çok fazla git gel yaşıyorum. "Kimseye ihtiyacım yok." Kulağa hoş gelse de bir yerde kendimizi küçültmeye ve kabuğa çekilmeye denk geliyor sanırım. İnsanın anlık yaşadığı olayı ya da heyecanı paylaşması gereken biri olmalı sanırım. Hayatımı takip eden yakın olduğum çok kişi var fakat bir durum yaşandığı an arayacağım kimse yok. Birkaç gün içerisinde onlarca kişiyle paylaşsam da ilk haber vermem gereken birinin olmamasının eksikliğini hissediyorum açıkçası.