Depreme Sebep Oldum

Bu anımı @peri'nin düzenlediği yarışma için anlatıyorum. Buna benzer yarışmalara daha çok katılabilmek dileğiyle.

Çocukluğum çok hareketli geçti. Hareket eden ben değildim ama hareketten etkilenen bendim hep. Birisinin tayini çıkıyor ben ilk aşkımdan uzaklaşıyorum, birisi boşanmak istiyor benim yuvam dağılıyordu. Hiç kendim hareket etmiyordum bir yerden sonra hep başkaları hayatıma yön versin diye ben de bırakmıştım. Maç yapacak mıyım? Bilmem adam eksikse olur. Kale mi? Tamam. Maç bitti mi? E o zaman eve gideyim, akşam olmak üzere...

Bir gün "yeter" dedim. Bu sefer ben bir şey yapacaktım başkası etkilenecekti. Ne yapacağımı bilememem bir yana daha önce hiç birisini etkilememiş birisi olarak çok tecrübesizdim. Neden bu durumdan bıkmıştım, neden bir şey yapmaya gerek duydum ben de bilmiyorum. Bir süre ne yapacağımı bilemediğim için beklemede kaldım. Yine şimdiki gibi bahar ayındaydık. Ben güzel etekli bir kıza aşıktım. Herkesin okul elbisesi aynı olmasına rağmen neden onun eteği diğerlerininkinden farklıydı? Belki de ona sormalıydım. Belki de öğretmenimiz her şeyi bildiği gibi bunu da biliyordu... Bunları düşünürken çok kötü hissediyordum. Aşık olmam bile benim elimde değildi, başkasının eteğine bağlıydı.

Kendi başıma yapamıyordum. Allah'tan bir değişiklik olmasını istediğim uzun bir dua edip öyle uyudum. Ve depremle uyandım. Bütün geceyi dışarıda geçirdik. Neredeyse bütün mahalle dışardaydı. Bunların sorumlusu olarak kendimi görüyordum gece boyunca. Ben de başkalarının hayatını etkileyebileyim istedim, ettiğim duayla koca mahalle etkilendi diye düşünüyordum bu yüzden de suçluluk duyuyordum. Ayrıca depremi de ben yapmamıştım, Allah yapmıştı. Yani değişen bir durum yoktu ben yine etkisiz elemandım.

Okula gidip gitmeyeceğimize dair tartışmalar sürerken yanımdan o geçti. İnsan dolu sokaklardan bir yetişkinin elini tutarak geçti. Korkmuş gibiydi. Ben de sanki daha fazla aşık olmuş gibiydim. Ne olduğunu anlayamıyordum, okulda buldum kendimi. Sınıftakilerin yarısı gündelik kıyafetle gelmişlerdi o da dahil. Daha fazla aşık olmuş gibi hissettiğim andan onu tekrar eteksiz haliyle görene kadar en fazla 1 saat geçmiştir. Tekrar görünce sokaktaki hissiyatımı anladım. Artık aşık değildim. Her şey eteğe bağlıymış. Ama garip bir şekilde ona olan ilgim devam ediyordu.

Bir hafta kadar karmaşık duygular içinde kaldım. O eteği görmem lazımdı. Bütün her şeyi unutup onu düşünüyordum o günden beri. Cesaretimi toplayıp onun yanına gittim. Artık başka bir okul kıyafeti giymesinin nedenini merak ediyordum. Çok sıradan bir sohbet olacağını sanarak ve heyecanla yanaştım. "Güzel eteğine noldu? Neden onu giymedin?" diye sordum. Evleri yıkılmış, etek de enkaz altında kalmış. "Bir daha giymeyecek misin yani?" diye sordum. Evin yıkılmasıyla beraber o da yırtılmıştır gibi bir yanıt aldım. Artık aşık olma nedenim ortadan kalktığına göre aşk da kül olmuştu.

O gün eve gidince biraz ağladım nedenini bilmeden. Bir şeylere neden olmak isteyip bir faciaya neden olmak, aşkından olmak üzücüymüş. Benim yüzümden deprem oldu, insanlar sokaklarda kaldı, aşkım ortadan kalktı...

Artık o kıza ilgi duyuyordum ama eskisi gibi eteğine ve kendisine hayranlıkla bakmıyordum, acıma ve şefkatle bakıyordum. Eskiden yanında olmak için can atarken şimdi uzakta durmak için beden eğitimi derslerinde bile onun oynadığı oyundan başka oyunlar tercih ediyordum. Ona zarar vermekten korkuyormuşum gibi ama hissediyordum. Neden ona zarar vermekten çekindiğimi de anlamakta zorlanıyordum ne de olsa artık aşık değildim. Depremin engel olduğu aşkımla şimdi bir yardımlaşma derneğinde sürekli karşılaşıyoruz. Hala etek giyiyor ama o denli güzelini halen görmedim. Ben de o günden beri ne aşık oldum ne de Allah'tan bir şey istedim. Hala hareketli sayılır bir hayatım var düzeltmeye çalışmıyorum.

Not: Resimdeki etek sadece bir örnektir. Öyle etek bulsam yine aşka inanırım ama yok :D

görsel kaynak