Yazının ilk yarısında kendi çocukluğumdan anılara götürdün, gülümsedim ama ikinci yarı son cümle gibi ağır geldi... bir şey yazamadım. İşin kötüsü, ne kadar pozitif dilkelerde bulunsak da, bu kötülüğün biteceğine dair pek bir umudun olmaması.
Bazen bütün çocuklar hemen büyüsünler ve kendilerini koruyabilsinler istiyorum çocukluklarını ellerinden çalarak...
umudumuz her geçen gün azalsa da yine de umut etmekten başka bir şey yapamıyoruz ne yazık ki..
:(