Acaba çocuklarımıza her zaman olduğundan daha mı az vakit ayırıyoruz.Hiç düşündük mü? Yani demem o ki onlara her şeyi almakla bitmiyor .
Onları anlamak için neler yapıyorsun , ne diyorsun mesela onu mutlu etmek için farkındaysan ne alıyorsun demiyorum ne söylüyorsun ona diyorum.Çünkü çocukları maddiyatçı haline getiren bizim onlara davranışlarımız değil mi zaten.Çocuk ya onlar. Ona eğer sana bunu alırsam ağlamayacaksın ya da susacaksın dersen çocuk susar ağlamaz. Ama bir daha ki ağlamasında sen yeniden ona bir şeyler alırsın. Sonunca artık ağladığında sorununu ona yeni bir şeyler almakta bulan ailesinin onu bu şekilde sevdiğini düşünen şımarık bir çocuk haline gelir.Hadi tamam şımarık çocuğu anladım da ya başka çocukların gözlerinin önünde yok olmasına şahit olan anneler babalar. Ya anneyi babayı bıraktım size diyorum ey insanlar.
Çocuklarımız eriyor. Günden güne yok oluyor. Kimisi gram gram satılan uyuşturucu peşinde. Kimi kendisini ekrana kilitleyen bilgisayar oyunları peşinde. Bunlarda değil sadece zorla çalıştırılan , çocuk yaşta evlenmek zorunda bırakılanlar. Eğitim alamayan kendi isminden başka şeyi okuyamayan yazamayan çocuklar.
En başında yanlış yaptık a dostlar. Çocukları anne ya da baba ol ya da çocuğun bile olmasına gerek yok. Bütün çocukları , çocuklarımız olarak göremedik.Benim çocuğum iyi olsun gerisi umurumda değil dedik. Benim çocuğum açıkta kalmasın aç kalmasın gerisi problem değil dedik.Yapmadık mı ? Evet yaptık.Şimdi diyeceksiniz ki devlet var arkadaşım devlet baksın. İnanın eğer çocukları senin çocuğun benim çocuğum diye ayıran bir toplum haline gelmeseydik zaten o çocuklar asla bu hale gelmezdi.
Bir çocuğu büyüten geliştiren en büyük araç sevgidir. Sadece anne baba sevgisi değil. Sokakta gördüğü amcanın sevgisi , bakkala gittiğinde bakkal amcanın sevgisi ya da anlaşamadığı zaman başka bir çocukla o çocuğun annesinin sevgisi. Kısacası etrafındaki her insanın sevgisi onu büyütür arkadaş.Sevgiye inancı kalmayan çocuk maddi olanaklarla sevgi arar , maddelerde arar sevgiyi ya da biraz büyüdüğünde ilk kanına girmeye çalışan insan olmayan ancak insan gibi görünen hayvanların kucağında arar. Önce sevmeyi öğreticez. Nasıl sevildiğini göstereceğiz çocuklara. Sevildiklerini anladıkça acaba ben nasıl severim demeye başlayan hevesli küçük çocuklarımız olacak etrafta. Saf kalplerinde sevgi besleyen temiz küçük insanlar olacak.İyi olanı göstereceğiz kötü olanı tembihleyeceğiz. Budur işte eğitimin temeli. Annesi babası evinde , insanlar dışarıda , öğretmeni okulda sevecek çocuğu.
Ağladığında bir şey almak değildir sevmek , düştüğünde kolundan tutup düşme bir daha demek değildir sevmek. Ağladığında göz yaşlarını silmektir sabırla , düştüğünde nasıl düşmeyeceğini anlatmaktır.Bağırıp kızıp onun sizden bir şeyler saklamasına sebeb olmayın ileride.Onun arkadaşı olun demiyorum. Onu seven anne baba olun.
Sevgi kurtaracak bizi dostlar
SEVGİ.
Herkes birbirini sevmeye başladığında bitecek bütün dertler.
Çocukla çocuk gibi sevmeye başladığımızda bitecek hepsi.
Hadi anne ya da baba olmaya gerek yok.
Çocukla çocuk olup sevelim.
Onları
Hayatı
Herkesi
HER ŞEYİ. 
ÇAĞRI
İki çocuk babası olarak, keyifle okudum yazınızı. Çok yerinde ve güzel tespitler. Böyle keyifli yazilarinizin devamını dilerim ☺️
Çok teşekkür ederim. Sizin gibi yazılarımdan keyif alan okuyucuların çoğalmasını dilerim :)
Guzel yazi olmus elinize saglik. Yakinda baba olacagimdan ilgimi cekti ve ayni dusuncelere sahip olacagimdan emin olabilirsiniz.
Sizin adınıza çok mutlu oldum. Bilinçli bir bireyin çocuğu olarak doğar büyür ve sevgi dolu bir geleceği olur.Teşekkürler yorumunuz için. :)
This post recieved an upvote from minnowpond. If you would like to recieve upvotes from minnowpond on all your posts, simply FOLLOW @minnowpond
güzel yazı ve yazının içindeki gibi bişeyler yaşadım ama yapcak bişey yok hayat devam ediyor :)
Herkesin biraz yaşanmışlığı var içinde birer parça herkes kendini buldu umarım :)