DUVAR(1983)

-Bizim için hayat hiçbir yerde kalmamış, hiçbir yerde. Babam olsaydı da anam olsaydı da yüz sene ceza yeseydim, yüz sene. Karabaş'ta öldü, dışarıda yalnız kaldım yapayalnız.

-Arkadaşlarla isyana karar verdik, şimdilik yedi kişiyiz belki daha iyi bir ceza evine gönderirler bizi, inşallah. Başaramazsak bile bizden sonrakiler belki rahat ederler. Belki daha iyi olur, belki dördüncü koğuş değişir, kim bilir.

-Dördüncü koğuş değişmez, dışarıda da hayat yok kimse kimseye bakmıyor. Herkes koşuyor herkes telaşla koşuyor. Nereye koşuyor? Anam bana yavru kuşum güvercinim derdi. Ne güzel saçları vardı anamın. Beni okşardı beni bağrına basardı bana yavru kuşum güvercinim derdi, güvercinim. Karabaş'ta öldü herkes ona topal orospu derdi. Beni ne çok severdi, ne çok.

"Duvar: Hiç olanlara uzak diyarlardan bir selam, bir vefa borcu."

“Ben gerçekleri olduğu gibi anlatmazsam benden hesap sorarlar, tarih benden hesap soracak” (Yılmaz Güney)

Yılmaz Güney’in Cannes’da ki büyük ödülden sonra çektiği ilk filmi ve hayatında ki son filmi… 80 darbesinden sonra yargısız cezaevlerine toplanan insanların yaşadığı adaletsizliğin manzarası…
Merkez cezaevinde geçen olaylar Türkiye’de ki yozlaşmışlığı apaçık ortaya sermektedir. Yılmaz Güney 81 yılında firar ettikten sonra Fransa’da binbir zorluklarla çektiği filmi, 76’da kaldığı cezaevindeki çocuk koğuşunda çıkan bir isyandan esinlenerek yaratmıştır. Ankara Merkez Cezaevinde çocuk koğuşu önemsenmemekte, çocuklar türlü işkenceler ve cinsel istismara maruz kalmaktadır. Kimi mahkumlar paraları olduğu için kayrılırken diğer yanda açlıktan ölen ve soğuktan donan çocukları görmekteyiz. Dönemin siyasi mahkumlarını da gerçekçi bir şekilde yansıtan yönetmen aynı zamanda devlet otoritesini eleştirmekte ve mahkumlara uygulanan mental baskıyı apaçık ortaya sermektedir. Kadın koğuşundaki doğum sahnesi ile de Yılmaz Güney’in sinemasındaki sınırların ne denli geniş olduğunu anlıyoruz.
Bence Duvar filmi Yılmaz Güney’in toplumcu gerçekçi tavrını en iyi şekilde ortaya koyduğu filmidir. Hayatı boyunca 25 cezaevinde yaşayan Yılmaz Güney gördüklerini tek bir cezaevinde bir araya getirerek bize o dönemin manzarasını net bir şekilde aktarıyor.