Walk in the past,เดินคิดถึงอดีต

This is my entry to #wednesdaywalk created by @tattoodjay. Time is slipping by so fast each week that I feel that some of my time was snatched away by a time-thief or time-swallower, a creature who eats time as a dessert. I really have to be more vigilant as some of these creatures could just slip through the random portal which could pop up under the new moon night.

To make up for losing some time, I had to go for a walk in the past so that I could live on time past so making it double time as my compensation. It was about a few days before the ending of the lockdown in the country. I knew that would be my last opportunity to walk in the past quietly before the bombardment of fuzzy vibes of the ‘liberated’ crowd to enjoy their liberty after three months’ lockdown.

I kept on thinking about my Thai grandmother who used to have a house near an old Palace near the river. Then, my mother’s family had to move to a new house near the famous temple called Wat Boworn which was the official residence of the previous spiritual leader of the Buddhist monks in the country. When I was a kid, I remembered my mother taking me to see my grandmother at her nice wooden house with wild garden a few times. I regretted that my mother did not get along with her mother so there was a big gap in my sense of belonging and cultural roots of my grandmother side.

I never knew my grandfather as he died when my mother was very young. She told me that he was a soldier who died on his duty. Many years later, I met my mother’s long lost cousin by chance, they started telling me about my mothe as a little girl and that my grandfather was a policeman! My mother seemed to have kept lots of secret about her family background and I always wonder why she never told us about her close relatives.

I guessed it was because she could be ashamed that all her relatives and cousins have become very rich and successful business tycoons. They told me that as a little girl, my mother was very proud and looked down upon her cousins. That was a very absorbing and mind boggling experience for me, being surrounded by elderly relatives who were so keen to know about me and my mother. I never told my mother what we talked about as I did not want to upset her in her old age.

So, this walk along the old district of Bangkok brought back all these snippets of my meeting with relatives on my mother’s family tree. My effort to find my grandmother’s house had failed as I got lost in the small lanes in Banglampoo area. This used to be the area where old wealthy families lived about a hundred years ago. This was because there were so many minor palaces in this area. So, the first modern shopping area and best restaurants, entertainments such as Thai boxing stadium and horse racing track were to be found in this district.

The old city wall could still be seen in some parts of the old road in front of Wat Boworn. The architectural design of the row old shop-houses was very timeless classic to me; these were built during the reign of King Rama V, just over a hundred years ago. The design of buildings during that period had a mixture of European influence as there were some Italian and British engineers and architects working as staff of the government. Lots of the building materials had to be imported from Europe and Singapore.

Several buildings inside the temple look strangely out of place as they look too Westernised to be inside a Buddhist temple. It was rather nice walking quietly along the old road where my grandmother used to walk by almost everyday of her life while she was living in that old teak house. I remembered her house as being typical Thai house with a separate kitchen. Those trees in her garden were so tall and dense like a jungle of fruit trees.

I remembered a noisy commotion about someone finding a cobra in the garden. It’s a shame when I heard that she moved to a new house in a nearby province of Nontaburi making it very difficult for a kid like me to cross over the distance to get closer to my grandmother. My mother never encouraged her children to visit our grandmother; I wondered why and forgot about the whole thing.

Now I yearned to find out all the answers to my silent questions since my childhood. I did not dare to break the peaceful rhythm of family life and I later regretted for not confronting my mother while she’s much younger. It’s tough being parents with a large family and lots of responsibilities. I had a much easier life among the whole bunch even though I was the least financially accomplished among them. People often said I looked the happiest among all my cousins and relatives. It’s a blessing to be satisfied with what one has and be self-sufficient most of the time.

This walk in the past brought me to a very old local community whose ancestors had been living by the canal over a hundred year. I stopped there for a rest after failing to locate my grandmother’s old house. Our discussion about the remaining wooden houses over a hundred years brought me back to the time of King Rama V.

The elderly gentleman told me that I was sitting on the area where there used to be a historical pier. There were several old brick steps which King Rama V got off from his boat to walk across the road so that he could enter Wat Boworn as soon as possible. This was the shortest route to get to the temple; and the King was a frequent visitor to this temple. Now I knew why I was so attracted to this area and Wat Boworn. The vibes of this area and temple must have very harmonious frequencies from all the visits of the King and his prayers including merit making ceremonies during his countless unofficial visits.

I was so stunned to discovered this unwritten part of Thai history which were passed down through generations of local people in this area. It was a shame that the authority did not try to persevere this special historic site but chose to dismantle those old brick steps and built a wall instead. The gentleman told me that local people rushed to this site to pick up pieces of brick to be kept in their shrine rooms at home. They considered these pieces of bricks which had been walked on by their beloved King were very sacred and special bits of history.

เมื่อช่วงก่อนหน้านี้ เราไปเดินเที่ยวในวันหยุดแถวบางลำพู เพื่อไปตามหาบ้านเก่าของคุณยาย ที่อยู่ไม่ไกลจากวัดบวรนิเวศน์ เราเดินดูตึกเก่าที่สร้างมาตั้งแต่สมัยรัชกาลที่5 และถ่ายรูปกำแพงเมืองเก่าที่ยังหลงเหลือให้เห็นแถวนั้น แต่ความพยายามขอเรา ในการตามหาบ้านของคุณยายไม่เป็นผลสำเร็จ เพราะทุกอย่างเปลี่ยนไปมากจนเราจำไม่ได้ เราไปเดินหลงทางหลายรอบ และถามทางชาวบ้านแต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้ เราจำบ้านเลขที่ไม่ได้ และเราไม่ได้กลับไปแถวนั้นนานมากแล้ว อยู่ดีๆเราก็อยากหวนคิดถึงอดีต แต่เราก็ดีใจที่ได้ไปเดินตามถนนที่สมัยก่อนคุณยายคงได้เดินไปมาประจำ น่าเสียดายที่ทางบ้านอยู่ไกลจากคุณยายมาก เราเป็นเด็กเราจึงไม่สามารถเดินทางไปเยี่ยมคุณยายได้

ต่อมาคุณยายก็ย้ายไปอยู่บ้านใหม่ที่เมืองนนทบุรี เราเลยหมดหนทางในการติดต่อกับคุณยายไปหลายสิบปี จนเราไปอยู่ยุโรปหลายปี พอกลับมาทุกอย่างก็เปลี่ยนไปจนเราตกใจมาก ต้องใชัเวลาปรับตัวอยู่หลายเดือน การไปเดินสถานมี่ในอดีตช่วยทำให้เราเหมือนมีสายใยผูกพันกับประวัติความเป็นมาของบรรพบุรุษ

เราติดใจย่านบางลำพูมาก เพราะมีวัดเก่าแก่หลายวัด และมีตึกเก่า และสถาปัตยกรรมที่สวยงามให้เราดูเพลินๆด้วย วัดบวรมีอาคารและตึกที่ออกแบบอย่างตะวันตกหลายตึก ทำให้เราแปลกใจมาก ที่มีตึกแบบตะวันตกมาอยู่ในวัดไทยได้อย่างไรกัน การเดินหลงทางทำให้เราได้มาเจอตึกโบราณที่สร้างด้วยไม้สักทั้งหลัง และมีอายุมากกว่าร้อยปีแล้ว ชาวบ้านทีนั่นอยู่มาหลายชั่วอายุคน เขามีภาพเก่าๆติดฝาบ้านให้เราดูด้วย เรานั่งเล่นพักเหนื่อยที่ริมน้ำหน้าบ้าน เขาก็เลยบอกว่า ที่ตรงนี้เคยเป็นทางเสด็จของในหลวงรัชกาลที่5

ท่านจะเสด็จมาวัดบวร โดยทางเรือและมาขึ้นท่าเรือที่ตรงนี้ เพราะพอเดินออกไปที่ถนนก็ถึงทางเข้าโบสถ์พอดี เราก็มองตามไป ก็เป็นจริงแบบนั้น แต่ทางการรื้อทางขึ้นออกหมด เอาอิฐแผ่นใหญ่ๆออกมาทิ้ง ขาวบ้านแถวนั้นก็ออกมาเก็บเศษอิฐไปบูชาที่บ้าน และเก็บเป็นของที่ระลึกส่วนหนึ่งของประวัติศาสตร์ น่าเสียดายที่ทางการไม่เห็นคุณค่าของท่าเรือเล็กๆแห่งนี้ ที่ในหลวงรัชกาลที่5 เสด็จมาวัดบวรอย่างไม่เป็นทางการในสมัยก่อน มิน่าเล่าเราจึงชอบมาวัดนี้มาก และติดใจบรรยากาศแถวบางลำพูมาก ที่นี่มีพลังดีมากมาย และมีร่องรอยของประวัติศาสตร์ที่ไม่ได้มีการบันทึกไว้ มีแต่เรื่องเล่าสืบต่อกันมาในครอบครัวหลายชั่วอายุคน เราก็ต้องหาเวลาไปวัดบวรอีกในเร็วๆนี้

Wishing you peace, good health and prosperity.

Cheers.