Σύμφωνα με προηγούμενο άρθρο σου, οι αράχνες μπορούν να μας φάνε ολόκληρους οπότε μάλλον η abigail έπρεπε να ακούσει την γιαγιά της... xD Πέρα απο την πλάκα, σε πολλές δυτικές χώρες παρατηρείται το φαινόμενο όλο και περισσότεροι νέοι να παραμένουν με τους γονείς τους μιας η εύρεση εργασίας γίνεται ολοένα και δυσκολότερή και δεν είναι δυνατόν να αυτοσυντηρούνται, προσωπική μου γνώμη είναι πως στην Ελλάδα προφανώς οι γονείς θέλουν να έχουν κοντά τα παιδιά τους αλλά και τα παιδιά όσο παιρνούν τα χρόνια και μεγαλώνουν οι γονείς δεν θέλουν να τους αφήσουν για να τους φροντίζουν, αυτό πιστεύω γίνεται γτ δεν θέλουμε να στέλνουμε τους γονείς μας σε γηροκομεία κάτι που είναι συνηθισμένο σε πολλές άλλες δυτικές χώρες...
You are viewing a single comment's thread from:
Μπορούνε να μας φάνε όλους, αλλά δεν το κάνουν (ευτυχώς δηλαδή, αλλιώς η ιστορία μου θα ήταν θρίλερ :Ρ)
Είναι άλλο το να μένεις με τους γονείς σου και να τους φροντίζεις όταν πλέον δεν μπορούν να φροντίσουν τον εαυτό τους κι άλλο οι δεσποτικές σχέσεις που αναπτύσσουν κάποιοι γονείς με τα παιδιά τους, σχέσεις που δεν βασίζονται στην αγάπη, αλλά στην ανάγκη για έλεγχο. Μιλάω έχοντας κατά νου προσωπικές ιστορίες από συγγενικά και φιλικά πρόσωπα.
Καταλαβαίνω τι εννοείς, αλλά και αυτοί(οι γονείς) φαντάζομαι θα βίωσαν απο τους γονείς τους παρόμοιες συμπεριφορές γι αυτό και συμπεριφέρονται έτσι, οπότε έχουμε ένα φαύλο κύκλο, το θέμα είναι κατα πόσο είναι ο καθένας διατεθημένος, έχει τις γνώσεις και την ψυχική δύναμη να σπάσει αυτό τον κύκλο...
Ναι, το θέμα σηκώνει μεγάλη κουβέντα. Κι όπως το λες, πρέπει κάποιος να τολμήσει να σπάσει τον κύκλο, αν θέλει να δει αλλαγή στη ζωή του και να μην υποταχτεί στη μοίρα του.