Some time ago, my girlfriend and I were looking for a longer series that we could watch for more than a few days. A little earlier, my proofreader started watching The Good Doctor and recommended it to us, not knowing that we were looking for something like that. We gave the first episode a chance and as I write these words, we are finishing season 3. It is a series produced by ABC Television and Sony. This is not their original idea, but an adaptation of a title from South Korea. The series ended at the end of May this year.
The main character of TGD is Shaun Murphy, who wants to become a surgeon. He is autistic with Sawant syndrome, which makes him an exceptionally gifted individual. Unfortunately, like many autistic people, he suffers for various reasons. He thinks in a different way than neurotypical people, cannot communicate like normal people, is hypersensitive to certain stimuli and has exceptional difficulties in adapting to society. People affected by autism also like to do everything according to their own rules and in their own order. Additionally, such people are more direct, which can make them be perceived as insensitive. This is not helped by less flexibility and the need to immerse yourself in a given job or hobby if they learn to maintain attention on the activity. This is not always the case, because just like neurotypical people, autistic people also have activities for which they do not have to concentrate. Maybe it sounds illogical or I presented it incorrectly. Maybe it sounds illogical or I presented it incorrectly. The point is that autistic people can become "enthusiastic" about one hobby and will devote much more time to it than ordinary people. As for the "advantages" of being on the spectrum, contrary to general rumors, not every autistic person has them. However, the very fact that one thinks in a non-standard way can be an advantage, if such people manage to use it. However, if he has gone through the education process and can pursue his hobby (I say this in the context that autistic people are born in poorer families, and in some cases, sometimes you have to invest a certain amount of money), he may have it easier than his neurotypical colleagues. Why? I don't know if all autistic people have this, but I know from several friends who have either been diagnosed or show symptoms of being on the spectrum that they think constantly. They've been like this since childhood. They are also very accurate, to the point of cringe exaggeration, and have above-average memory. However, this is a double-edged sword - they remember more and better than a normal person, but this also applies to negative memories. To sum it all up, if the disorder is too deep, such an autistic person can be an exemplary doctor.
I have described only some of the characteristics & behaviors of many (most?) autistic people. If you want to watch a very substantive video on this topic, I recommend this channel. It has English subtitles. ->
Additional link explaining memory and other skills: https://www.autyzm-gorzow.org/autyzm/teorie-poznawcza-zwiazane-z-zaburzeniami-ze-spektrum-autyzm
The series takes place in San Jose, California. Shaun Murphy is a resident physician at St. Patrick's Hospital. Bonaventure. We meet him when he saves the life of a random man by rushing to visit the above-mentioned hospital. There we meet his guardian, Dr. Aaron Glassman. An older man who had been through a lot of trouble and who, for some reason, became the young man's guardian. Shaun, determined by the difficult situation at home and the traumatic event, decides to use his predispositions and wants to become a surgeon. However, this is not easy for the reasons I described in the paragraph above. Glassman, however, is so convinced of his ward's talent that he puts everything on one scale - if Murphy is not an important support for the hospital, does not have extremely high results (which will prove his abilities beyond any doubt) and makes too many mistakes, Aaron will leave function of hospital director. As it happens in our lives, there are several people willing to take his position, because despite numerous lies such as "Money doesn't buy happiness", people want to earn more. Consequently, they will try to interrupt Shaun. There will also be those who will show empathy and help the young resident overcome his limitations. Despite difficult beginnings, the protagonist manages to gain the trust of most of the staff and provides them with solid support. Nay! Quite often we see famous doctors (in the world of the show) asking Shaun for advice or his interpretation of test results. I didn't notice a single scene in which the hero was clearly worse than them, apart from experience or the ability to self-control. In terms of expertise, it does not lag behind them even a single step, and in some aspects it is even much better.
The great advantage of the series is the variety of characters, thanks to which we can see Shaun's different behaviors. This also prevents the series from being boring. It is pleasant to observe the rivalry between female residents and the disputes between doctors resulting from differences in character and approach. Also towards the title character. I like that I can't deny that both sides are right. Even if a doctor is wrong about something, I cannot say that her or his reasoning is baseless. Many people do not notice it or deny it (I denied it myself for many years), but quite often both sides are right despite smaller or larger differences. Of course, this excludes some emotional or shallow reactions. Why "some"? Because emotions affect all people, it would be stupid to deny it. In terms of shallowness, sometimes it's the case that people go too deep into an issue (which is a common mistake Murphy made in early episodes) and miss the most obvious symptoms/problems. I've heard that in later seasons, there are some annoying characters, but so far I have no complaints about any of them. Initially, we (me and my girlfriend) were irritated by Dr. Morgan Reznick, but after a dozen or so episodes we changed our minds. Not because Fiona Gubelmann's character has changed, but because we have gotten to know her better. Just like in the series Bosch, the review of which I will probably post next week, Morgan was presented in a damn consistent way. The structure of the characters and their consistent development is another big advantage of the series. Maybe it will change later, but for now, each of the heroes and heroines changes in a natural way. When we learn about their past or character traits, they do not contradict their behavior. Even though they may seem illogical, psychology has already researched and explained them (the point is that these are normal consequences of the decisions they have made - if you do X, you may face consequences A, B, C, etc.).
Apart from the typical flaws of this genre, I have nothing to complain about. I won't say that every episode was a success, because there were a few that made me and my girlfriend fall asleep or do other things, mostly just listening. However, the vast majority do not go below a certain level, let's say 7/10. Some episodes rise above this level more or less. I don't remember what episodes they were, as is the case with 99% of shows (except for something on the level of episode 1 of Boardwalk Empire, world championship!), but the scenes or ideas of the writers, I will definitely remember. I mentioned "typical flaws of this genre", I had one in particular in mind. Although the operations look realistic, they differ from reality. I'm not a doctor, but I've seen some statements and reviews/comments on several episodes that were written by real medical professionals. It looked like making Commentary material for an extremely easy target. Every now and then they stopped the series and explained why what we saw on the screen was not true. The actors cut in the wrong place, used the wrong equipment, the scriptwriter didn't do thorough research, etc. However, if you are not an expert, you won't even notice it. I don't consider it a disadvantage either, because it is not a documentary series. There are other reasons too. If the series/film were as realistic as possible, it would often be boring, and in the case of medicine there is another aspect - dirt. The old hospitals were not much different from slaughterhouses, and apparently not much has changed in this matter (at least in severe operations that result in a lot of blood loss). Moreover, sick people often look ugly, their body parts (depending on where and how they were operated on) are swollen like watermelons. And as I said in my review of the Lioness series, but in a slightly different context, not every actor can fight and not every martial arts adept is an actor. Translating this into TGD - not every screenwriter has medical knowledge and not every doctor knows how to write such things. Well, as I said, I can turn a blind eye in this case. Especially since there seemed to be no glaring departures from realism. I rate The Good Doctor a solid 8/10.
Jakiś czas temu, szukaliśmy z moją dziewczyną jakiegoś dłuższego serialu, który moglibyśmy oglądać dłużej niż kilka dni. Nieco wcześniej, mój korektor, zaczął oglądać The Good Doctor i polecił go nam, nie wiedząc że szukamy czegoś takiego. Daliśmy szansę pierwszemu odcinkowi i w momencie, gdy piszę te słowa, kończymy 3 sezon. Jest to serial wyprodukowany przez telewizję ABC oraz Sony. Nie jest to ich autorski pomysł, a adaptacja tytułu z Korei Południowej. Serial zakończył się pod koniec maja w tym roku.
Głównym bohaterem TGD jest Shaun Murphy, który chce zostać chirurgiem. Jest autystykiem z zespołem Sawanta, dzięki czemu jest wybitnie uzdolnioną jednostką. Niestety jak wielu autystyków, cierpi z różnych powodów. Myśli w odmienny sposób od ludzi neurotypowych, nie umie się komunikować jak normalni ludzie, jest nadwrażliwy na niektóre bodźce i ma wyjątkowe trudności w dostosowaniu się do społeczeństwa. Osoby dotknięte autyzmem, lubią też robić wszystko wg swoich zasad i według swojej własnej kolejności. Dodatkowo tacy ludzie są bardziej bezpośredni, przez co mogą zostać zrozumiani jako nieczuli. Nie pomaga temu mniejsza elastyczność oraz konieczność zanurzenia się w danej pracy lub hobby, o ile nauczą się utrzymać uwagę na danej czynności. Nie zawsze tak jest, bo podobnie jak ludzie neurotypowi, autystycy też mają czynności, przy których nie muszą się skupiać. Może to brzmi nielogicznie albo ja to źle przedstawiłem. Chodzi o to, że autystycy mogą się "nakręcić" na jedno hobby i będą mu poświęcać znacznie więcej czasu niż zwykli ludzie. Jeśli chodzi o "zalety" bycia na spektrum, to wbrew ogólnym plotkom, nie każdy autystyk je posiada. Aczkolwiek sam fakt, że myśli się w sposób niestandardowy może być zaletą, o ile tacy ludzie zdołają to wykorzystać. Natomiast jeśli przeszedł przez proces edukacji i może realizować swoje hobby (mówię to w tym kontekście, że autystycy rodzą się w biedniejszych rodzinach, a w niektórych przypadkach, czasem trzeba zainwestować pewną kwotę pieniędzy), to może mieć łatwiej od swoich neurotypowych kolegów i koleżanek. Czemu? Nie wiem czy wszyscy autystycy tak mają, ale wiem po kilku znajomych, którzy albo zostali zdiagnozowani albo przejawiają objawy znajdowania się na spektrum, że nieustannie myślą. Mają tak od dziecka. Są też bardzo dokładni, aż do cringe'owej przesady oraz posiadają ponadprzeciętną pamięć. Jest to jednak miecz obosieczny - pamiętają więcej i lepiej niż normalny człowiek, ale tyczy się to również tych negatywnych wspomnień. Sumując to wszystko, o ile zaburzenie jest zbyt głębokie, to taki autysta może być wzorcowym lekarzem.
Opisałem tylko część cech & zachowań wielu (większości?) autystyków. Jeżeli chcecie obejrzeć bardzo merytoryczny film na ten temat, polecam ten kanał. Ma angielskie napisy. ->
Dodatkowy link tłumaczący pamięć i inne umiejętności: https://www.autyzm-gorzow.org/autyzm/teorie-poznawcze-zwiazane-z-zaburzeniami-ze-spektrum-autyzmu
Akcja serialu ma miejsce w San Jose w Kalifornii. Shaun Murphy jest lekarzem rezydentem w Szpitalu św. Bonawentury. Poznajemy go, gdy ratuje życie przypadkowemu człowiekowi, śpiesząc się na wizytę do w/w szpitala. Poznajemy tam jego opiekuna, dr Aarona Glassmana. Starszego mężczyznę po przejściach, który z pewnych powodów, został opiekunem młodego mężczyzny. Shaun determinowany ciężką sytuacją w domu i traumatycznym wydarzeniem, postanawia wykorzystać swoje predyspozycje i chce zostać chirurgiem. Nie jest to jednak łatwe z powodów, które opisałem akapit wyżej. Glassman jest jednak tak przekonany o talencie swojego wychowanka, że stawia wszystko na jednej szali - jeżeli Murphy nie będzie istotnym wsparciem dla szpitala, nie będzie miał wybitnie wysokich wyników (które udowodnią jego zdolności ponad wszelką wątpliwość) i popełni zbyt wiele błędów, Aaron odejdzie z funkcji dyrektora szpitala. Jak to bywa w naszym życiu, jest kilku chętnych na jego stanowisko, bo wbrew licznym kłamstwom typu "Pieniądze szczęścia nie dają", ludzie chcą więcej zarabiać. Co za tym idzie, będą próbowali przeszkodzić Shaunowi. Znajdą się też tacy, którzy wykażą się empatią i pomogą młodemu rezydentowi z przezwyciężeniem jego ograniczeń. Mimo trudnych początków, protagoniście udaje się zdobyć zaufanie większości personelu i stanowi dla nich solidne wsparcie. Mało tego! Dość często widzimy, jak sławni lekarze (w świecie serialu), pytają Shauna o radę lub jego interpretację wyników badań. Nie zauważyłem ani jednej sceny, w której bohater byłby od nich wyraźnie gorszy, pomijając doświadczenie czy umiejętność samokontroli. W kwestiach eksperckich, nie odstaje od nich ani na jeden krok, w pewnych aspektach jest wręcz znacznie lepszy.
Dużą zaletą serialu są różnorodne postacie, dzięki czemu możemy zobaczyć różne zachowania Shauna. Wpływa to też na to, że serial nie jest nudny. Przyjemnie się obserwuje rywalizację między kobietami rezydentami i spory między lekarzami wynikające z różnic charakteru i podejścia. Również względem tytułowego bohatera. Podoba mi się to, że nie mogę odmówić racji obu stronom. Nawet jeśli lekarz myli się w jakieś sprawie, to nie mogę powiedzieć, że jej lub jego rozumowanie jest bezpodstawne. Wiele osób tego nie dostrzega lub neguje (sam to negowałem przez wiele lat), ale dość często jest tak, że obie strony mają rację mimo mniejszych lub większych różnic. Oczywiście wyłączając z tego niektóre emocjonalne lub płytkie reakcje. Czemu "niektóre"? Bo emocje dotyczą wszystkich ludzi, więc głupotą byłoby to negować. Jeśli chodzi o płytkość, czasem jest tak, że ludzie nadmiernie zagłębiają się w dany problem (co jest częstym błędem Murphy'ego w początkowych odcinkach), nie dostrzegając tych najbardziej oczywistych objawów / problemów. Słyszałem że w późniejszych sezonach, pojawiają się irytujący bohaterowie, ale póki co nie narzekam na żadnego z nich. Początkowo irytowała nas (mnie i moją dziewczynę) Dr Morgan Reznick, ale po kilkunastu odcinkach zmieniliśmy zdanie. Nie dlatego, że postać odgrywana przez Fionę Gubelmann zmieniła się, a dlatego że lepiej ją poznaliśmy. Podobnie jak w serialu Bosch, którego recenzję wrzucę pewnie za tydzień, Morgan została przedstawiona w cholernie konsekwentny sposób. Konstrukcja bohaterów i konsekwentne ich rozwijanie, to kolejna duża zaleta serialu. Może potem się to zmienia, ale póki co, każdy z bohaterów i bohaterek zmienia się w naturalny sposób. Gdy poznajemy ich przeszłość lub cechy charakteru, nie stoją one w sprzeczności z ich zachowaniem. Nawet jeśli pozornie mogą się wydawać nielogiczne, to psychologia już to zbadała i wyjaśniła (chodzi o to, że są to normalne konsekwencje decyzji, które podjęli - jeżeli zrobisz X, mogą cię spotkać konsekwencje A, B, C itd.).
Pomijając typowe wady dla tego gatunku, nie mam mu nic do zarzucenia. Nie powiem, że każdy odcinek był udany, bo było kilka takich, przy których ja i moja dziewczyna zasypialiśmy lub robiliśmy inne rzeczy, ograniczając się głównie do słuchania. Niemniej znacząca większość nie schodzi poniżej pewnego poziomu, powiedzmy tak na szczeblu 7/10. Niektóre odcinki wybijają się ponad ten poziom mniej lub bardziej. Nie pamiętam, jakie to były epizody, tak jak w przypadku 99% seriali (z wyjątkiem czegoś na poziomie 1 odcinka Boardwalk Empire, mistrzostwo świata!), ale sceny lub pomysły scenarzystów, na pewno zapamiętam. Wspomniałem o "typowych wadach tego gatunku", miałem na myśli konkretnie jedną. Mimo, że operacje wyglądają realistycznie, to odbiegają od rzeczywistości. Nie jestem lekarzem, ale widziałem kilka wypowiedzi oraz recenzji / komentarzy kilku odcinków, które napisali prawdziwi medycy. Wyglądało to jak robienie materiału typu Commentary na wyjątkowo łatwy cel. Co chwilę zatrzymywali serial i wyjaśniali, dlaczego to co widzimy na ekranie, nie jest prawdą. Aktorzy cięli w złym miejscu, stosowali złe przyrządy, scenarzysta nie zrobił dogłębnego researchu itd. Jeśli jednak nie jesteście ekspertami, to nawet na to nie zwrócicie uwagi. Ja również nie uważam tego za wadę, bo nie jest to serial dokumentalny. Są też inne powody. Gdyby serial / film był maksymalnie realistyczny, to byłby często nudny, a w przypadku medycyny dochodzi jeszcze jeden aspekt - brud. Dawne szpitale niewiele się różniły od rzeźni i podobno niewiele się zmieniło w tej materii (przynajmniej w ciężkich operacjach, w wyniku których traci się dużo krwi). Poza tym, ludzie chorzy często wyglądają brzydko, ich części ciała (w zależności od tego, gdzie i jak byli operowani), są spuchnięte jak arbuzy. No i jak mówiłem w recenzji serialu Lioness, ale w nieco innym kontekście, nie każdy aktor umie się bić i nie każdy adept sztuk walki jest aktorem. Przekładając to na TGD - nie każdy scenarzysta ma wiedzę medyczną i nie każdy lekarz wie, jak się pisze takie rzeczy. No ale tak jak już mówiłem, w tym przypadku mogę przymknąć oko. Tym bardziej, że chyba nie było rażących odstępstw od realizmu. Oceniam The Good Doctor na solidne 8/10.
I'm at the fourth season of it, nice TV show. 😎