Niniejszy tekst pochodzi z mojej pracy magisterskiej zrealizowanej na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie pod kierunkiem dr. hab. Janusza Matuszewskiego. Pokaz dyplomowy składał się z cyklu obrazów i aneksu rysunkowego przygotowanego we współpracy z dr.hab. Rafałem Borczem.
Jesteśmy samotni. Można się łudzić i zachowywać tak jakby było inaczej. To wszystko.
O ileż jednak lepiej wierzyć w to, że jesteśmy samotni, wręcz zacząć od tego.
WSTĘP
Czym jest dla mnie malarstwo? To droga w głąb siebie. Spotkanie z tym co nienazwane, niewypowiedziane. Jeszcze intuicyjne, a jednak już mocno obecne. To cisza. Spokój. Ład i porządek. Harmonia. Istnienie. Byt. Niebyt. Pustka i brak. Niedomiar. Samotność.
Mikronapięcia w sterylnym świecie. Niuanse barw i form. Wrażliwość pozwalająca je
dostrzec. Maleńkie dysonanse zwiastujące katastrofę. Czujne oko. Słuch. Intuicja. To
ucieczka od świata. Ucieczka do wewnątrz, w tę ciszę i spokój. Do miejsca bezpiecznego.
Bezludnego. Do miejsc nieistniejących. Zmyślonych. Zamyślonych. Pole zamienia się
w pustynię. Kałuża staje się oceanem. Krajobraz tak bliski a jednocześnie tak obcy. Powoli
oswajam rzeczywistość - trudno mi to przychodzi. Lubię wracać tam gdzie już byłam.
Myślą, wspomnieniem, śladem pędzla i ołówka. Często chadzam tymi samymi ścieżkami.
Nie lubię zmian.
Karolina Drygała Krajobraz, olej na płótnie, 50×50 cm, 2021