สวัสดีค่ะเพื่อนๆ ชาวไทย และชาวลาว ที่น่ารักทุกๆท่าน.
:::: เวลาที่ เซ็งๆ หรืออารมณ์ บ่อจอย แนะนำให้ดู พี่โน๊ต เดี่ยว ไมโครโฟน นะ ดูแล้ว
อารมณ์ จะดีขึ้น มาทันที......วันนี้ เราดูเดี่ยว 11 อืม ฮาน้ำตาเล็ดค่ะ......ทำให้เรา อา
รมณ์ เปลี่ยนไปได้ จากหน้ามือ เป็นหลังมือ จริงๆนะ......ปกติเราก็ เป็นคน อารมณ์ดี
อยู่แล้ว แต่บางครั้ง มันก็มีขึ้น มีลงบ้าง ก็คงเหมือนกับลม นั่นแหล่ะค่ะ ไม่เคยพัดไป
ใน ทิศทางเดียวกัน......อารมณ์คนเรา ก็คง เหมือนกัน แค่ต้องการ เครื่องทุ่นแรงมา
บิ๊วอารมณ์บ้าง ในบางเวลา เดี๋ยวก็ดี ขึ้นเอง..555
:::: ถ้าคนไทย สัก 5 เปอร์เซ็น มีความคิด เหมือนพี่เค้าได้ ก็คงดี ขนาดความจนของ
ตัวเอง ยังเอามาพูด ให้เป็นเรื่องฮาได้ เป็นคนที่ น่าทึ่งมากๆอ่ะ.....เราคิดว่า สแตนด์
อัพ คอมเมดี้ โชว์ ในเมืองไทย คงมีแค่ คนเดียว นี่แหล่ะ
:::: พูดถึงความจน เราเองก็เคยผ่าน ความจน อย่างเต็มรูปแบบมาแล้ว จนขนาดไหน
ถึง เรียกว่าจนได้ น่ะเหรอ?.....เอาเป็นว่า อดสามมื้อ ได้กินหนึ่งมื้อ (สามวัน)นั่นแหล่ะ
คือที่สุด ของความจน ของเรา....แต่เราก็ไม่เคย เกลียดความจน อย่างที่พี่ เขาพูดนะ
แต่ที่เรา เกลียดที่สุด คือ.......ตอนที่น้าเรา ใช้ให้เรา ไปขอยืม ข้าวสาร ชาวบ้าน..อื้อ
หือ! แม่ม เอ๊ย! โคตะระ เกลียดๆ ที่สุดเลย! แม่ม! ไม่มี ศักดิ์ศรี หลงเหลือ อยู่เล้ย! ไม่
ไปก็ไม่ได้ โดนไม้เรียว อ่ะดิ 555....แต่ก็ต้องเดิน ถือกระสอบ ก้มหน้า ก้มตา ไหล่ตก
ไปขอยืม บ้านโน้นที บ้านนี้ที อย่างไร้ศักดิ์ศรี อายก็อาย (แม่มเอ๊ย จ๊น จน จนไม่มีจะ
แหลก ยังเผือก นึกถึง ศักดิ์ศรีอีก....555) ทุกครั้ง ที่เรา ต้องไปยืม ข้าวสาร ต้องโดน
ไม้เรียวก่อน เราถึงจะไป 555
:::: ช่วงนั้น เรากับไม้เรียวนี่ หือ เป็นเพื่อนซี้กันค่ะ วันไหน ถ้าไม่โดนนะ นอนไม่หลับ
ค่ะ 55555.....แล้วชาวบ้าน ส่วนมาก ก็เกลียดน้าชาย ของเรา พวกเขา ก็ไม่อยากให้
หยิบยืม ข้าวสาร หรืออะไร ก็ตาม.....แต่ ด้วยความสงสาร พวกเขา กลับบอก ให้เรา
พาน้องๆ ไปกินข้าว ที่บ้าน ของพวกเขา......โห ใครจะกล้าล่ะคะ ลองไปดูสิ โดนไม้
เรียวแน่ๆ 555
:::: แต่ขอบอก ตามตรงนะ เพราะความจน ในครั้งนั้น ทำให้เรา เป็นเรา ในวันนี้ ความ
จน สอนให้เรา......เป็นคน มีความอดทน อดกลั้น และเข้มแข็ง ทำให้เรารู้จัก เห็นอก
เห็นใจผู้อื่น ที่แย่กว่าเรา.....ความจน สอนให้เรา รู้จักประหยัด และสอนเรื่องอื่นๆ อีก
มากมาย....ต้องขอขอบคุณ ความจนจริงๆนะ.....ทุกวันนี้ ไม่ว่าเราจะอยู่จุดไหน หรือ
จะลำบาก เพียงใด ก็ไม่กลัว.....ขอบคุณ ความจน จริงๆจากใจ
ดั่งถนน สายชีวิต มิรู้เลย ใครลิขิต แต่ทั้งชีวิต ต้องก้าวเดิน ไปข้างหน้า
เหน็ดเหนื่อย เมื่อยล้า แค่ไหน ก็ต้อง สู้ทน ก้าวเดิน ต่อไป
ต. ตนข้างถนน @tookta
Thank you For all Your Upvotes and Comments,
I always deeply appreciate your support.
ขอบคุณทุกคะแนนโหวต + คอมเม้นท์ และกำลังใจที่มีให้กันตลอดมา
ความปรารถนาดี มีให้เพื่อนๆเสมอ
Much Love @tookta
เพราะความจน เป็นแรงผลักดันให้เราต้องสู้ครับ
แม่นแท้แน่นอนค่ะคุณ @beer32
ขอบคุณหัวข้อนี้ เพาะคำนี้ทิฉันเถีงมีวันนี้
ยินดีจ้าคุณ @chanmaly
เหมือนกันค่ะคุณตุ๊กตา เมื่อเจอกับความยากลำบากจะคิดเสมอว่า หนักกว่านี้ก็เจอมาแล้ว คงจะไม่มีอะไรแย่ไปกว่านั้นแล้วล่ะ เราต้องผ่านมันไปให้ได้
ส่วนมากคนประเภทนี้ภูมิคุ้มกันสูงค่ะ คุณ @nessie2645
ชอบบทความนี้มากๆเลยพี่ตุ๊กตา @tookta ทำให้นึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาในอดีตกับเรื่องในปัจจุบันขึ้นทันทีเป็นสิ่งที่ไม่คิดว่าจะผ่านมาได้จนถึงตอนนี้เลยค่ะ ณ ช่วงเวลาที่ลำบากนั่นได้สอนน้องออมสินไว้หลายอย่างมาก :)
เราชื่นชมเด็กรุ่นใหม่อย่างน้อง @kanokwan นะคะ
ยังรู้จักช่วยพอ่แม่ทำงาน วัยรุ่นสมัยนี้ส่วนมากช่วยพ่อแม่ใช้เงินเป็นอย่างเดียว 555
ขอบคุณมากค่ะพี่ตุ๊กตา 😍😊🤗
ความจนเปรียบเหมือนภูมิคุ้มกัน ที่ช่วยให้เราเพียรพยายามมากขึ้น เพราะว่าไม่มีอะไรลำบากกว่าคิดสิ่งที่เราผ่านมาแล้ว สำหรับคนจน
ตอนสมัยเด็กๆอ้อมก็อยู่กับยายลำบากมากๆค่ะ ❤ เรามีภูมิคุ้มกันที่ดีมากๆค่ะ ถึงจะเจอความลำบากอีก ❤
จริงด้วยค่ะคุณ @sunisa คนประเภทนี้มักจะมีภูมิคุ้มกันสูง...อย่างที่น้าชอบว่าเรา "พวกหนังหนา มึน ตีเท่าไหร่ มันก็ไม่รู้สึกเจ็บ!" 555
ผมก็ผ่านเหตุการณ์นั้นมาได้มันทำให้เราเข้มแข็ง และเข้าใจชีวิตมากขึ้น เรื่องของคุณ @tookta เป็นอีกแง่มุมชีวิตที่น่าสนใจอ่านและน่าติดตามครับ
ยินดีด้วยนะคะที่คุณผ่านทุกอย่างมาได้ด้วยดี
ขอบคุณมากๆค่ะคุณ @kriang3tee ที่ติดตามเรื่องราวของเรา...ต้องขอโทษที่เราไม่ค่อยแวะไปคอมเม้นท์ อ่านทุกวัน เกือบทุกโพสต์ ของเพื่อนๆทุกคน แต่ไม่ค่อยมีเวลาแวะทักทายเลย ต้องขอโทษจริงๆนะคะ
ขอบคุณเช่นกันครับ โพสต์ของคุณตุ๊กตา เป็นอะไรที่น่าสนใจ เรื่องราวชีวิตอีกแง่มุมนำมาสอนใจทุกคนได้เสมอครับ ประกอบกับการเขียนเรียบเรียงได้ดีจริงๆ บางทีผมพยายามจะเขียนให้ได้ แต่ยังไม่ค่อยดี
ต้องสู้ ต้องสู้ ถึงจะชนะ ชนะอปสรรค ชนะใจตังเอง ขีดข้ามความกลัวด้วยตัวของเราเองค่ะ
เห็นด้วยนะคะคุณ @meow99
และขอบคุณที่แวะมาทักทายกันค่ะ
ที่สุดของที่สุด คือกินมาม่า หนึ่งซอง หักครึ่งกินเช้าเย็นอยู่สามเดือนครับ น้ำปะปาคือน้ำที่อร่อยที่สุดในสามเดือนเลยครับ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
ต้องเป็นช่วงวัยเรียนแน่ๆ ใช่มั๊ยคะ?....เรามีที่สุดของที่สุดตั้งหลายครั้งค่ะ ครั้งนึงจำได้ว่าตอนสิบขวบ...หลังจากที่เพื่อนบ้านเก็บเกื่ยวข้าวเสร็จหมดแล้ว เราก็พาน้องๆ หิ้วกระสอบปุ๋ย ไปเก็บข้าวเปลือกที่ล่วงตามพื้น เอามาตำในครกไม้อันใหญ่ๆ เพื่อแยกเปลือกออก เพราะถ้าให้โรงสีข้าวทำ เขาก็จะแบ่งเอาข้าวเราไปเป็นค่าจ้างสีข้าว เราก็จะไม่เหลืออะไรเลย...ได้ข้าวมานิดหน่อยก็ต้องประหยัด เอามาต้มใส่น้ำเยอะๆ แล้วโรยเกลือ ซดคนละถ้วย 555...กินเพื่ออยู่จริงๆ ไม่ใช่อยู่เพื่อกิน...
ชีวิตยังไม่สิ้นต้องดิ้นต่อไปครับ5555
แม่นแท้แน่นอนค่ะ 555
สงสัยจะต้องไปหามาดูแล้วค่ะ เดี่ยวหลายๆภาค 😊😊
ไปเลยค่ะ ไม่เสียใจแน่นอน แถมคุณจะได้แง่คิดดีๆมากมายอีกด้วยค่ะ
😊😊
เขียนได้ดีตลอดเลยค่ะคุณตุ๊กตา ชื่นชมจริงๆค่ะ
ขอบคุณมากๆค่ะคุณ @sunittra
คุณก็เขียนบทความได้ดีมากๆเลยนะ...เราอ่านทุกวัน แต่ไม่ค่อยมีเวลาคอมเม้นท์ ต้องขอโทษจริงๆ...เมื่อก่อนไม่ต้องโหวตให้คิวรี่.....โห มีเวลาว่างมากกกก เม้นท์แทบทุกโพสต์ 555
Life is full of ups and downs, good times and bad times.
But people who never had any bad times in their life, they will not be able to cope with a sudden shock or disappointment! They might be easily defeated and go crazy!!
You're right @kaminchan
These type of people tend to have higher immunity.
ความจนของครอบครัวผมเหมือนกัน อยู่บ้านนอก ข้าวไม่มีหุงกิน แม่ใช้ให้ไปยืมข้างบ้าน สมัยนั้นดีหน่อยครับเขาทำนากัน เขามีข้าวให้ยืม พอเราได้ข้าวมาก็เอาคืนเเขา ตอนเด็กผมอายนะครับ แต่ทำไงได้ ชีวิตความจนบังคับ
เราเข้าใจความอาย ในวินาทีนั้นนะคะ โดนตีจนน่วมยังไม่อยากไป 555 แต่คุณยังโชคดีที่มีที่นาทำกิน...เราไม่มีอะไรเลย แม้แต่ที่บ้านก็ยังเช่ารัฐบาลปลูกกระต๊อบอยู่...ตอนนั้น เสียเดือนละสามบาท น้าเรายังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลยค่ะ...พอชาวบ้านเขาเก็บเกี่ยวเสร็จ เรากับน้องก็มักจะไปเก็บข้าวเปลือกที่ล่วงลงตามท้องนา มาตำแยกเปลือกเอง...แถมต้องเก็บเอาไว้กินให้ได้นานที่สุด เราจึงต้องต้มใส่น้ำเยอะๆเต็มหม้อ แต่ใส่ข้าวแค่กำมือเดียว...กินเพื่ออยู่กันจริงๆ 555
ผมก็ต้องดิ้นและสู้เหมือนคุณตุ๊กตาครับ พี่จูรี เล่าให้ผมฟังว่า คุณตุ๊กตามีชีวิตที่แข็งแกร่ง ทุกครั้งที่ผมท้อ พี่จูรี @julee จะเอาเรื่องคุณตุ๊กตามาเล่าให้ฟัง เขาบอกว่า คุณตุ๊กตา เขียนเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ได้ดี มันทำให้คนไทยหลายคนคิดอะไรๆได้เยอะ และเตือนสติคนไทยย่างผมด้วย ผมเลยต้องสมัคร steemit มาแชร์เรื่องราว และติดตามคุณตุ๊กตา การสู้ชีวิต ผมจะเอาคุณตุ๊กตาเป็นตัวอย่างเลย
บทความพี่ตุ๊กตาชิ้นนี้ทำให้ผมนึกไปถึงรุ่นพ่อแม่และตายายมากครับ เพราะเป็นรุ่นสร้างครอบครัวอย่างแท้จริง ผมจำได้ว่าพ่อผมต้องทำงานหนักแค่ไหนกว่าจะให้ผมและน้องมีวันนี้ได้ ถึงผมจะไม่ได้สัมผัสความจนด้วยตัวเองกับมือเพราะพ่อแม่ให้ผมและน้องเรียนอย่างเดียว แต่ผมรู้ดีว่าความจนมันมีหน้าตายังไง ขอบคุณมากครับ/เอก
รุ่นตายายเรา ก็เป็นรุ่น บุกเบิกเช่นกันค่ะ...แม่เล่าให้ฟังว่า ลำบากมากๆ กว่าจะถากถาง ได้ที่นา มาแต่ละไร่นี่ เลือดตาแทบกระเด็น...ช่วงเวลานั้น รัฐบาลอนุญาตให้ บุกเบิก เปิดป่า ถากถางกันเอาเอง...ครอบตรัวไหนขยัน ก็ได้มาก แต่ครอบครัวตาเรา มีแต่ผู้หญิง ลูกสาวสี่คน คุณตาทำคนเดียว จึงไม่ได้มากมาย อย่างครอบครัวอื่นๆ...จนมากๆ ข้าวไม่พอกิน ต้องผสมกับ เผือก มัน ที่ขุดหามาได้...ชาวบ้านก็พากัน พูดดูถูก ไปต่างๆ นาๆ ทำนองว่า "อย่าเอาลูกสาวบ้านนี้มาเป็นสะใภ้นะ ดูสิ ส้วมบ้านเรา ยังใหญ่กว่า บ้านมัน ซะอีก!"...อื้อหือ เจ็บไปถึงกระดูกชั้นใน เจ็บแทนรุ่นแม่ เราจึงไม่เอาคนที่บ้าน มาทำพันธุ์เลยสักคน 555
คนที่ชอบพูดดูถูกคนอื่นนี่ผมว่ามีปมในชีวิต คือฐานะอาจจะดี แต่ใจไม่ดี ขาดแคลน อ.ที่ผมเคารพสอนให้ให้อภัยมีเมตตากะทุกสรรพสิ่งบนโลก ทำแล้วใจเบาดีนะครับ แต่บางทีก็ทำยาก555
จนเงินยังพอหาได้นะคะ แต่จนน้ำใจนี่สิ จะหาจากไหน
จริงแท้แน่นอนค่ะคุณ @maemoo