เราเข้าใจความอาย ในวินาทีนั้นนะคะ โดนตีจนน่วมยังไม่อยากไป 555 แต่คุณยังโชคดีที่มีที่นาทำกิน...เราไม่มีอะไรเลย แม้แต่ที่บ้านก็ยังเช่ารัฐบาลปลูกกระต๊อบอยู่...ตอนนั้น เสียเดือนละสามบาท น้าเรายังไม่มีปัญญาจะจ่ายเลยค่ะ...พอชาวบ้านเขาเก็บเกี่ยวเสร็จ เรากับน้องก็มักจะไปเก็บข้าวเปลือกที่ล่วงลงตามท้องนา มาตำแยกเปลือกเอง...แถมต้องเก็บเอาไว้กินให้ได้นานที่สุด เราจึงต้องต้มใส่น้ำเยอะๆเต็มหม้อ แต่ใส่ข้าวแค่กำมือเดียว...กินเพื่ออยู่กันจริงๆ 555
You are viewing a single comment's thread from:
ผมก็ต้องดิ้นและสู้เหมือนคุณตุ๊กตาครับ พี่จูรี เล่าให้ผมฟังว่า คุณตุ๊กตามีชีวิตที่แข็งแกร่ง ทุกครั้งที่ผมท้อ พี่จูรี @julee จะเอาเรื่องคุณตุ๊กตามาเล่าให้ฟัง เขาบอกว่า คุณตุ๊กตา เขียนเกี่ยวกับชีวิตของตัวเอง ได้ดี มันทำให้คนไทยหลายคนคิดอะไรๆได้เยอะ และเตือนสติคนไทยย่างผมด้วย ผมเลยต้องสมัคร steemit มาแชร์เรื่องราว และติดตามคุณตุ๊กตา การสู้ชีวิต ผมจะเอาคุณตุ๊กตาเป็นตัวอย่างเลย