Kαλά το γαλλικό είναι η δεύτερη μας γλώσσα, δεν παρεξηγούμεθα...
Ήθελα να γράψω κάτι που να σε κάνει να σκέφτεσαι, να φιλοσοφείς αξίες και στην τελική να έχεις τον Γιαννάκη ως παράδειγμα προς αποφυγήν, έναν τυπά που έκανε τη dolce vita, "βύζαξε" κανονικά τη γυναίκα και τους πελάτες του και μετά έμεινε μόνος του. Και η υπερβολές στον χαρακτήρα του έχουν στόχο να σε βάλουν να σκεφτείς και να συγκρίνεις τον κώδικά του με τον δικό σου, να τον καταδικάσεις, αλλά να μπεις και λίγο στον πειρασμό να σκεφτείς μπας κι έχει δίκιο; Τι θα έκανα στη θέση του; Πόσοι τέτοιοι ή παρόμοιοι υπάρχουν εκεί έξω και πάμε όλοι κατά Εξαποδώ μεριά;
Στην ουσία αυτό το έργο θα έβγαινε πολύ καλό θεατρικό πιστεύω. Όταν το γράφω το έχω τόσο σκηνοθετημένο στο μυαλό μου, τις γκριμάτσες, τον τόνο της φωνής, τις κινήσεις...
Spoiler: το τέλος που του έχω ετοιμάσει θα είναι διεστραμμένο κι αμφιλεγόμενο ;)