WRZESIEŃ
A gdybyście tak nagle, pewnego dnia, stracili przytomność?
Nie ma was, świat się nagle rozmył i zapadł.
Noc, ciemność, cisza.
Ale,
po jakimś czasie odzyskujecie świadomość.
Załóżmy, że powoli budzicie się z komy..
Nie wiecie gdzie jesteście, jaki to dzień i miesiąc, jak długo przespaliście, ile was nie było.
Wszystko jest już ok, dochodzicie do siebie, dochodzicie do zdrowia (albo odwrotnie).
Wyglądacie przez okno.
Ale z okna to tylko drzewa, liście, kawałek nieba.
Po pewnym czasie możecie już wyjść z domu.
(Do czegoś zmierzam. Jakby co.)
Zatem wychodzicie na zewnątrz.
(Albo STOP!
Zróbmy jeszcze trudniej, jeszcze bardziej w sedno.
W wyniku tej choroby, chwilowo straciliście wzrok!)
Wychodzicie na zewnątrz. Ale Nic nie widzicie.
Słyszycie szum wiatru, jakieś dźwięki, (z których zwykle nie zdajemy sobie sprawy, bo odbieramy je bezwiednie, nie skupiając się na nich, bo po co).
Zatem docierają do nas jakieś dźwięki i zapachy.
Zapachy.. jeszcze nigdy nie byliście tak wyczuleni na zapachy.
Gdy jedne zmysły szwankują, inne się dwoją i troją. Powonienie staje się wyostrzone, zapachy nagle otaczają nas całym swym kolorytem, otulają nas z każdej strony.
I teraz Pytanie:
Czy w takiej sytuacji, tak zupełnie bez podpowiedzi, bez zegarka i kalendarza, nie pytając nikogo o pomoc,
czy rozpoznalibyście PORĘ ROKU?
Na pewno.
A MIESIĄC?
A GODZINĘ?
Która może być godzina, teraz, gdy wyszliście z domu, tak całkiem bez zegarka, na czuja.
Rozpoznacie?
Po aurze, po kolorach, po dźwiękach, po zapachach.
Czy rozpoznalibyście, że jest WRZESIEŃ?
WRZESIEŃ
(I PEJZAŻ BEZ CIEBIE)
Wrzesień jak dywan, jakich nie bywa
często ostatnio –
płowo-zielony dywan zdobiony
słońcem dostatnio.
Pejzaż gorący, rżysk i stygnących
gwiazd w zimnym niebie –
Smutku, co zawisł
kluczem żurawi –
pejzaż bez ciebie.
Dzień za dniem,
sen za snem,
pełnia i nów,
i słońce znów.
Noce i dni
wciąż nazbyt ładne –
zmierzchy i
świty bezradne.
Rower zmęczony, płosząc gawrony
sunie drożyną.
Jedzie listonosz –
już pod czerwoną jest jarzębiną.
Na skwar narzeka, ma tylko przekaz –
złotych sto dziewięć !
Tą samą drogą wraca.
Nikogo.
Pejzaż bez ciebie.
Dzień za dniem,
sen za snem,
pełnia i nów,
i słońce znów.
Noce i dni
wciąż nazbyt ładne –
zmierzchy i
świty bezradne.
Na horyzoncie topi się słońce
w złocie czerwonym.
Rzeką nadpływa siwa flotylla
mgiełek wieczornych.
Idę przez pole gdzie dwie topole -
drzewo przy drzewie -
patrzą z wysoka w przestrzeń jak Otchłań -
pejzaż bez ciebie.
Dzień za dniem,
sen za snem,
pełnia i nów,
i słońce znów.
Chyba to sprawił Wrzesień, że prawie
nic już nie czuję.
Słucham, jak teraz upał zamiera,
ciszą pulsuje.
Pewno ci dobrze gdzieś o tej porze,
pewno przyjemnie.
A wokolutko-
pejzaż bez smutku-
pejzaż beze mnie.
Noce i dni
O których nie wiesz
jesień i
pejzaż bez ciebie.
.
Innymi słowy:
Na ile świadomie odbieracie rzeczywistość, na ile jesteście ogarnięci w czasoprzestrzeni?
Czy mają dla was znaczenie upływające dni, miesiące i lata?
A gdyby was zaskoczyć i zapytać, na przykład:
a co takiego zdarzyło wam się w 2006 roku?
Wymienicie choć jedną charakterystyczną kwestię, jakiś epizod wart opowiedzenia, jakieś kluczowe zdarzenie - umielibyście?
A w kolejnych latach?
Co? Nic?
Czasem nic nie przychodzi na myśl, prawda?
Nic konkretnego nie wypływa nam tak od razu na powierzchnię?
Może trzeba mocniej się skupić, głębiej poszperać w szufladkach pamięci?
A cóż zatem jest wart rok naszego życia, skoro nie potrafimy powiedzieć o nim niczego szczególnego, niczego charakterystycznego? Nawet jednej konkretnej kwestii?
A co wydarzyło się, w TYM, powoli już upływającym roku?
(ktoś się ożenił, ktoś umarł, urodziło się jakieś życie - tyle zwykle pamiętamy..)
Chociaż..?
Czasem nie pamiętamy nawet tego.
Zlewa nam się to nasze życie, zamazują kontury, wycierają daty.
pory roku.. brak pór roku..
Jaki zapach powietrza ma wasz aktualny wrzesień?
Jakie wasz wrzesień ma kolory drzew? Jaki odcień ma trawa?
Czy czujecie już zapach śliwek, grzybów i orzechów?
Czy tęsknicie za ogniskiem w Bieszczadach?
Co robicie, moi drodzy, aby życie wam się nie zlewało w jeden mętny, monotonny strumień??
Czym, jakimi wydarzeniami go urozmaicacie?
Czym wyróżniacie poszczególne lata, miesiące i tygodnie? Jak je zapamiętujecie?
Kiedy byłam młodsza prowadziłam pamiętnik.
W sumie jeszcze do dzisiaj czasem to robię, ale jest to już pisanie tylko z nagłej, pilnej potrzeby serca, gdy mimowolnie coś mi z głowy/serca wypłynie.
Zdarza się to już chyba coraz rzadziej, (i jakby czasu coraz mniej).
Natomiast nadal - i bez żadnej przerwy, prowadzę co roku kalendarz.
Wiecie taki kalendarz jak do torebki, kieszonkowy, notesowy?
Terminarz.
Do dzisiaj mam nawyk zapisywania w nim wszelkich ważnych dla mnie kwestii (i nie mam tu na myśli tylko terminów do pediatry).
Mój starszy Brat, wiedząc jak skrupulatnie wszystko notuję, często do mnie dzwonił i pytał: "a pamiętasz kiedy zacząłem staż w tej firmie?" Albo: "jak się nazywała ta miejscówka, w której byliśmy dwa lata temu na nartach?"
Albo przyjaciółka się upewniała: "pamiętasz kiedy byłyśmy w szpitalu u Sylwii? To było już 4 czy 5 lat temu?" albo: "przypomnij mi kiedy była ta impreza, na której do bólu tańczyłyśmy przy Aerosmith?"
I ja wyciągałam swój kalendarz i sprawdzałam daty, konfrontowałam pamięć z faktami, odnajdywałam ten fragmencik życia.
Czasami dopiero dzięki kalendarzowi wiązałam fakty, dostrzegałam powiązania miedzy zdarzeniami.. ktoś gdzieś wyjechał, ktoś wrócił, ktoś kogoś poznał, ktoś zachorował.
(Patrz: teoria siatki)
Albo uderzały mnie jakieś moje życiowe analogie, np.coś wydarzało się zawsze w grudniu, niezależnie od zimowej pory, po prostu ot tak okazywało się, że to znowu cholerny grudzień.
I dopiero notatki w kalendarzu mi to uświadamiały.
Zatem zapisuję w kalendarzu (poza terminami tzw. bieżącymi), także te bardziej cenne wydarzenia, epizody, myśli, spotkania z ważnymi ludźmi, fragmenty rozmów, jakiś istotny sms, błyskotliwy cytat, powiedzonka mojego dziecka, szepty bliskiej osoby, zasłyszany utwór.
Naprawdę wracam czasem do tych notesów z ogromnym sentymentem, sprawdzam muzykę jakiej wtedy słuchałam, uśmiecham się do dawnych rozmów i ludzi, których czasem już w moim życiu nie ma.
Zadziwiam się jak ten czas leci, i która to już rocznica od odejścia kogoś, kto zostawił po sobie pustkę.
a Wy?
Znacie to uczucie, że ktoś Wam - nie wiadomo kiedy - ukradł pół roku z życia?
że był marzec, a nie wiadomo kiedy nastał wrzesień?
("kiedy wieczór zmienia się w świt.. kiedy luty zmienia się w lipiec.. Nostalgia!")
Czy lubicie daty, terminy, kalendarze?
Rozróżniacie czas?
Jesteście świadomi upływu kolejnego miesiąca?
Ma dla was znaczenie ten, przeciekający nam przez palce Strumyczek?
Co robicie, aby krople życia, jakoś w nim wyodrębnić, wyróżnić?
Internalizować? (ponieważ powstrzymać się tego nie da).
Co robić, by życie nie zlewało nam się w jedną bezkształtną, monotonną rutynę?
Dzień za dniem, rok za rokiem..
I tylko obraz w lustrze nieco się zmienia..
Choć też nie do końca to sobie uświadamiamy, bo powolnych, stopniowych zmian często nie dostrzegamy, zbyt subtelnie następują.. dopiero te raptowne potrafią plasnąć nas w czoło.
Zwykle pędzimy przez codzienność nieprzytomni.
Przecież i tak już jesteśmy spóźnieni do pracy/ zaraz zaczną się nasze zajęcia na uczelni/ przepadnie nam termin u okulisty/ czy tam na fitness/ ucieknie nam autobus itd.
..
PEJZAŻ BEZ CIEBIE to moja ulubiona piosenka o Wrześniu.
Uwielbiam ją za wiele, wiele wątków i smaczków.
Za ten zamyślony klimat, za wiejskie krajobrazy, za listonosza na rowerze, za topole i klucz żurawi na niebie..
No i za tamten niezapomniany Smutek Bezradnego Świtu (kto przeżył ten wie)..
A jakie są Wasze ulubione piosenki o tym miesiącu? Macie takie?
A jeśli nie o wrześniu, (bo właśnie podstępnie nam uciekł, przeciekł, przemknął, a może się przeczołgał, wykapał, spłynął powolna stróżką, albo się zawiesił?)
Wiec jeśli nie o wrześniu, to może o październiku?
..
Tak kochani, właśnie mija wrzesień i nastaje październik.
Październik 2018 - jedyny taki miesiąc w Waszym życiu.
Warto nie dać go sobie "zabrać".
(U mnie właśnie pachnie kawa pumpkin spice latte.)
Dzień za dniem,
sen za snem,
Pełnia i Nów,
i słońce znów...
❤️
💜
a to znasz?
Sporo masz pytań ;)
Odpowiem na jedno... może ktoś inny odpowie na inne... ;)
Codziennie robię co najmniej jedno zdjęcie, dzięki temu jestem mniej więcej w stanie określić, co robiłam tego konkretnego dnia, chociaż czasem zdjęcie nie mówi mi nic, czasem mnie zaskakuje, bo nie pamiętam, gdzie je zrobiłam... ale właśnie dzięki fotografiom jestem w stanie zapisać życie, tak jak Ty zapisujesz w swoich kalendarzach.
o tak!
zdecydowanie! zdjęcia mają ten dar!
i moc przenoszenia w czasie, odklinania zaklętych emocji..
podejrzewam, że mamy tu na steemit, szanse poprzyglądać się tylko wyrywkom Twojego życia;
(dobre i to :)
Wrzesień 2018 roku udało mi się zatrzymać i utrwalić w postaci nalewki malinowej :)
Wspaniały aromat, do którego wracać będę podczas zimnych dni 2019 i może (jak nalewki wystarczy) lat kolejnych ;)
naleweczka malinowa.. yhmmm
przepraszam, bo nie doczytałam, to gdzie przyjechać? :D
Na miejsce przecinających się siatek :p
Wrzesień pachnie tęsknotą za latem. Podrywa się czasami ku słońcu, by na chwile jeszcze zatrzymać się w jego cieple. Jest coraz słabszy i wie, że jego skoki będą coraz krótsze i niższe... Przerodzi się w październik, pachnący wilgocią gnijących liści. Przyjdą poranne przymrozki i z niepokojem w nocy będziemy czekali słońca, które coraz później będzie się budziło...
I tak co roku, od milionów lat, bez pamięci, bez rozpamiętywania, bez notowania, z dnia na dzień... Bez wielkich planów, przez zrywów. Ciągła transformacja. Powolna.
PS On to dopiero to fajnie opisał! https://steemit.com/polish/@niekarany/malarz-klimatow
Leniwcze, masz Swój Styl.
uwielbiam Twoją spójność, Twój wewnętrzny spokój,
Twoje tempo i dogłębne trawienie tematu.
przecież to jest mega trafne!
bo już w listopadzie nie zaznasz tego zapachu,
liście wyschną na wiór, będą suche i szeleszczące, po wilgoci w roślinach nie będzie już ani śladu,
za to zaczną się deszcze i chlapa.
ale nie poddawajmy się.
jak już kiedyś się u Ciebie wpisywałam - mamy tu posiłki, broń przeciw-listopadową oraz koce! :D
na listopadzie jeszcze świat się nie kończy :)
zresztą do listopada jeszcze wrócę, gdy przyjdzie na niego czas.
na razie cieszmy sie październikiem.
dziękuję za każdy Twój komentarz.
Piękne ❤️
Przeleciało mi przez palce przynajmniej kilkanaście lat, z różnych powodów... wiecznie w trybie działania, przetrwania, miesiącami w trybie awaryjnym. Przychodzą chwile, gdy opłakuję ten czas utracony, ale nie dlatego że przeminął. Opłakuję to dziecko we mgle, którym byłam.
Ale właśnie wspomniany przez Ciebie rok 2016 był przełomowy. Wtedy mój dzień świstaka się skończył, zostałam wybudzona z matrixa potężnym kopniakiem i w końcu zaczęłam czuć, żyć, nie tylko trwać.
Każdego dnia kolekcjonuję ulotne chwilki, obezwładniające momenciki a czasem i przerażające epizodziki. Jak? Różnie, jak mi wygodnie. Zatrzymuję się na chwilę, zamykam oczy, oddycham (świadomie)... mówię do siebie w myślach, do świata, ptaków czy wiewiórek, do psów nie moich. Zatrzymuję się nawet wtedy, gdy się spieszę. Nie tylko patrzę ale i widzę. Słyszę, rozpoznaję, zbieram dźwięki.
Dziękuję często za to, że mogę widzieć, słyszeć, dotykać, doświadczać. I pozwalam sobie czuć wszystko. Nie tylko wdzięczność i miłość, ale i złość, gdy przychodzi, wściekłość, żal czy nawet nienawiść. To wszystko jest moje, bezcenne. A jak się mocno czuje to i łatwiej się pamięta.
Waderka,
Ty potrafisz tak odpowiedzieć, że chętnie włączyłabym to w treść mojego postu.
jak dobrze, że są komentarze i że mogą tak pięknie dopełniać temat.
przytulam w Tobie tę małą dziewczynkę,
zabieram ją dziś do Wesołego Miasteczka! na watę cukrową!
PS:
acha, ale nie ma tak łatwo.
mi nie chodziło o rok 2016, ale o 2006, ha! :D
Faktycznie... ja mam ten 2016 wryty w mózg że hej ;)
A w 2006 już byłam we mgle, zimnej i gęstej... brrr.
ściskam ❤️
ps. Mała się cieszy, pyta, czy wata będzie kolorowa?
pewnie, że będzie kolorowa!!
będzie mega kolorowa i piekielnie słodka!
nażremy się ile wlezie, zatem proste, że później, po fikołkach na karuzeli, to już spokojnie możemy puszczać radosne, tęczowe pawie :D
ale co tam!
będzie wesoło i niezapomnianie!
(niezapomnianie?!? jest takie słowo?!)
następnym razem zabiorę ją w jakieś spokojniejsze miejsce,
(np.do muzeum) obiecuję :D
Congratulations @rozku! You have completed the following achievement on the Steem blockchain and have been rewarded with new badge(s) :
Click on the badge to view your Board of Honor.
If you no longer want to receive notifications, reply to this comment with the word
STOPDo not miss the last post from @steemitboard:
Mocny wpis z tym upływającym czasem, nie powiem. I też w sedno uderzyłaś pytając "Jesteście świadomi upływu kolejnego miesiąca?". Ja tak już bardzo długi czas się zastanawiałam gdzie mi ten czas uciekł. Siedząc w pracy, na etacie, monotonia bezczelnie kradnie go. Dlatego też jakie jest moje rozwiązanie? Porzucić monotonię. Dlatego też rzuciłam etat i obecnie podróżuję - to jest mój sposób na walkę z umykającym czasem - spełnianie marzeń. Mój wrzesień był w sumie pod dużym znakiem duchoty południowoazjatyckiej ;) Grzybów to tutaj średnio uraczysz :P pozdrawiam ciepło obecnie z Malezji - widziałam, że w Polsce trochę pogoda nie rozpieszcza ostatnimi czasy :P
pięknie i trafnie powiedziane.
otóż to.
i Ty masz swój sposób. złamałaś rutynę, wypełniasz czas emocjami, które nie są standardowe i dzięki temu łatwiejsze do zapamiętania,
uwieczniasz dni.
cudownie.
<3 :)
❤️
Też mam stertę kalendarzyków z minionych dekad... Wracam do nich. Uwielbiam wszystkie popełnione w nich notki. Połowa mego życia tam została zapisana...
A każdy nowy miesiac naznaczam wierszem i przysłowiami. Szukam, spisuję, drukuję i na lodówkę... Dzisiaj, z lekkim opóźnieniem, przerobiłam październik.
Dzięki @rozku!